Sajimi i filozofisë

Sajimi i filozofisë

Lidhur me shpjegimin e filozofisë ekzistojnë shumë pikpamje, të cilat ndahen në tre grupe kryesore: pikpamja mitogjene, religjiogjene dhe gnoseogjene.
Sipas pikpamjes mitogjene – filozofia është sajuar drejtpërdrejt prej mitit. Përfaqësuesit më të njohur të pikpamjes mitogjene janë: Frejzeri, Diltaj dhe Jaspersi.
Pikpamja religjiogjene – kundron se filozofia është sajuar prej religjionit. Ithtarët më të njohur janë Hegeli etj. Sipas Hegelit religjioni është fillimi dhe fundi i filozofisë. Në fillim filozofia ishte e robëruar prej religjionit, më vonë i kundërvihet asaj, kurse në fund filozofia bëhet e vetëdijshme për esencën identike të saj me atë të religjionit.
Pikpamja gnoseogjene – burimi i vetëm prej të cilit është sajuar filozofia është njohuria shkencore. Kjo pikpamje ka një kundërthënie të pakapërcyeshme midis mitit dhe religjionit në njërën anë dhe filozofisë në anën tjetër. Ithtarët e kësaj pikpamje janë pozitivstët dhe neopozitivistët.
Anipse në vete përmbajnë pjesëza të së vërtetës, sërish këto pikpamje nuk janë në gjendje ta ndriçojnë drejt dhe tërësisht procesin e ndërlikuar të sajimit të filozofisë si dije dhe si formë e veçantë e vetëdijes shoqërore. Për arsye të dobësive të tyre që kanë, këto pikpamje janë të gabuara dhe të papranueshme në tërësi.
Pikpamja marksiste ofron një shpjegim më të drejtë dhe më të gjithanshëm në lidhje me sajimin e filozofisë. Sipas kësaj pikpamje, filozofia nuk është produkt i ndonjë fuqie mbinatyrore e as zbulim i papritur e i pashpjegueshëm i ndonjë individi. Filozofia si formë e vetëdijes shoqërore është sajuar vetëm atëherë kur janë krijuar kushtet e caktuara psikike, mendore dhe shoqërore. Nuk ka dyshim se këto kushte si atëherë edhe sot janë të shumëllojshme por si më të përgjithshme dhe më të domosdoshme janë: 1. formimi i mendimit abstrakt logjik dhe njohja teorike në vend të mitit dhe mitologjisë; 2. ndarja e punës në punë fizike dhe mendore; 3. lirimi i njeriut nga hallet dhe brengat lidhur me nevojat ekzistenciale; 4. çudia si gjendje shpirtërore stimulative për gjurmime e përsiatje të reja dhe 5. ‘situatat kufitare’.
1. Formimi i mendimit abstrakt – logjik – është kusht i domosdoshëm për sajimin e filozofisë. Për formimin e tij ka qenë e domosdoshme që njeriu të arrijë një shkallë relativisht të lartë të aftësisë për ta ndryshuar dhe zotëruar natyrën dhe fenomenet e saj. Njeriu i shoqërisë së parë pa klasa, nuk e ka një mendim të këtillë abstrakt – logjik dhe një njohje teorike. Mendimit abstrakt – logjik i ka paraprirë miti, i cili ishte forma dominante e vetëdijes në shoqërinë e parë. Miti ishte një vetëdije e përbashkët ashtu siç ishte e përbashkët jeta shoqërore, në të cilën individi ishte ‘shkrirë’ gati plotësisht në bashkësi. Karakteristikë e mitit ishte mosdallimi i asaj që është natyrore dhe ajo që është „mbinatyrore“ midis ideales dhe reales, subjektives dhe objektives, simbolit dhe imazhit, të veçantës dhe të përgjithshmes në njërën anë, dhe vetë sendit në anën tjetër.
Në bazë të pikpamjes mitike të gjitha këto ekzistojnë njësoj. Me diferencimin e punës prodhuese, të praktikës dhe të vetë shoqërisë, filloi njëkohësisht diferencimi brenda vetëdijes dhe pikpamjes mitike. Ky diferencim u manifestua si luftë midis mitit dhe logosit, midis asaj që ishte tipike mitike (fantazia, gojëdhëna, besimi etj.) dhe asaj që ishte racionale logjike. I interesuar për zotërimin e natyrës dhe ligjeve të saja, njeriu më nuk ishte i kënaqur me spjegime mitike, por synonte kah mendimi i shkoqitur, koherent dhe i argumentuar.
2. Ndarja e punës në punë fizike dhe në punë mendore – ka ndikim në sajimin e filozofisë. Që nga ky çast i ndarjes së punës, ndërgjegja është në gjendje të emancipohet nga bota dhe të kalojë në formimin e teorisë së kulluar të teologjisë, filozofisë, moralit etj. Puna mendore u bë sferë e preokupimit të klasës sunduese, anëtarët më të talentuar zunë të ‘prodhojnë’ teori të kulluar. Të liruar nga procesi i prodhimit material , këta përshkruan dhe tentuan të zgjidhin çështjet e shumta siç janë: ç’është baza e kësaj bote, ç’është shpirti, ç’është e mira, e drejta, e bukura, a është bota e caktuar, e domosdoshme apo e rastit, ç’është njeriu, e të tjera. Në kushtet e ndarjes së punës në punë fizike dhe mendore, objekt i mendimit nuk ishin vetëm natyra dhe ligjet e saja, por edhe vet mendimi.
3. Sigurimi i nevojave materiale – që është i lidhur me ndarjen e punës, me perfeksionimin e mjeteve të prodhimit dhe me rritjen e produktivitetit ka qenë pa dyshim njëri ndër faktorët e jashtëm që ka ndikuar në sajimin e filozofisë si teori e kulluar. Vetëm me kusht që të sigurohet jeta dhe mjetet materiale të nevojshme mund të mendohet në mënyrë intensive, sistematike dhe të suksesshme. Këtë faktor të sajimit të filozofisë e theksuan dy filozofët më të mëdhenj: Aristoteli dhe Hegeli. Meqë filozofia konsiston në një veprim të lirë, jovetiak, del se më parë ka qenë e domosdoshme që epshet të qetësohen, kurse vetëdija të përparojë aq që të mund të mendojë për gjërat e përgjithshme. Së këndejmi, filozofia mund të quhet një lloj luksi.
4. Çudia – gjithashtu është një faktor psikologjik me shumë rëndësi për sajimin e filozofisë si veprimtari shpirtërore krijuese. Këtë faktor e thekson Platoni, Aristoteli etj. Në fillim, çudia dhe kërshëria janë faktorë për të ekzistuar, kurse më vonë bëhen stimulues për grumbullimin e njohurive të reja. Njeriu çuditet si për sendet e panjohura ashtu edhe për sendet dhe fenomenet që i takojmë për çdo ditë. “Kërshëria – thot Aristoteli – në Metafizikë – i ka nxitur mendimtarët e parë që jetën ta kundrojnë në mënyrë filozofike. Në fillim çudia e tyre kishte të bënte me vështirësitë që të parët iu paraqitën mendjes… Ta hetosh vështirësinë dhe të çuditesh, don të thotë ta pranosh mosdijen. Duke u çuditur, duke e hetuar mosdijen lidhur me fenomenet dhe sendet, mendimtarët e parë zunë të filozofojnë dhe të kuptojnë”.
5. Situatat kufitare – Ekzistencialisti i njohur gjerman Karl Jaspers thekson se përveç çudisë të cilën e theksuan Aristoteli, Hegeli dhe të tjerë, faktor i rëndësishëm në sajimin e filozofisë janë edhe të ashtuquajturat “situatat kufitare” të njeriut si qenie e veçantë. Jaspersi thotë se: “Njeriu me kohë bëhet i vetëdijshëm për veten si qenie e ‘humbur’ dhe që pëson dësfatë. Këto përcaktime njeriu i ndjen në mënyrë të ashpër në ‘situata kufitare’ të cilat nuk janë tjetër veçse situata që nuk mund të ndryshohen në kuadrin e të cilave njeriu stimulohet për ekzistencë dhe përjeton dësfatë si qenie ekzistuese. Vlera e situatave kufitare, thotë Jaspersi qëndron në faktin se brenda tyre njeriu bëhet i vetëdijshëm për disfatën e vet, për karakterin e humbur të qenies së vetë etj., kurse kjo vetëdije është kusht i rëndësishëm për të filozofuar. Në situatat kufitare siç janë ndjenja e fajit, lufta, shkatërrimi, pleqëria, sëmundjet, vdekja etj, aktiviteti mendor intensifikohet dhe shtrohet pyetja: kush jam unë, dhe prej nga jam si qenie njerëzore? E kjo pyetje nuk është tjetër veçse fillim i të filozofuarit. Megjithëse filozofia ekzistencialiste e Karl Jaspersit është e gabuar dhe e papranueshme, sërish, ajo ndikoi në sajimin e filozofisë.