POETJA JONË DRITA LUSHI

DRITA LUSHI

VALIXHJA E SHPRESËS

(Cikël poetik)

UNË JAM JETA

U rrita me hijën tënde,
qenie e padukshme,
errësirë.

Nëse ti ndenje me mua,
unë nuk ndenja me ty,
errësirë.

Hija përpiqet t’më kontrollojë ditët,
por unë ndjehem e lirë prej teje,
errësirë.

Shpirti im, qenia e trupi,
përqeshin pushtetin tënd,
errësirë.

Lërmë të lirë!

Unë në fluturim me zogjtë
shoh
botën,
Lirinë …
Unë shoh …

Ti vazhdon të më lidhësh
me pranga fjalësh,
po unë jam e lirë.

Më kot përpiqesh me mua,
humnerë shpirti,
armik i dëshirave.

Unë jam …
Nuk dua t’ia di në je ti.

Unë jetoj
dhe në mos jetofsh ti …

Unë jam ...
Jeta .…

VALIXHJA E SHPRESËS

E lodhur nga dita,
dërrmuar nga pritja bosh,
mora valixhen me shpresa të vrara,
me shpresa të fjetura,
e … dola …
Eca natën.
Të zgjoja doja shpresat e mia,
t’u jepja frymë jete,
të më jepnin ajrin e mëngjesit ....
Ecja …
Yjet ne qiell dhe shpresat në valixhe,
më bënin shoqëri ,
Hëna më qeshte me trishtim të verdhë.

Ecja me rrugë e pa rrugë,
valixhen mbushur me shpresa,
që prisnin zgjimin …
Eca …
Eca …
Eca …
Agimi udhës më zgjati dorën.
Dielli derdhi rrezet e mëngjesit.
Dita më veshi mantelin e bardhë.
Shpresa u zgjua me mua nga puthjet e diellit,
e unë, mysafire në shtratin e tij të artë.
Për shtrojë, mbulesë e veshje
kisha ….
Shpresën time.

Shpresën time zgjuar!

FATI

Shpesh fati luan me ne,
si të ishim një rreckë,
një top për t’u gjuajtur,
si të ishim një film pa zë .
Ç’të dojë ai bën me ne!

Shpesh fati me bërryla
na shtyn;
të tjera herë shqelma
na hedh;
në kthesa shpesh
na përplas;
në labirinte sa herë
kurthe ngre,
ky fat zevzek!
Ç'te dojë ai bën me ne!

Shpesh fati nuk di të qeshë,
veç lot na vë në sy,
trishtimin ujit me mërzinë gri
e ne s’na mbetet tjetër,
veç t’i jepemi atij.

Mbi pushtetin e tij
dua të ngrihem,
luftë t’i shpall,
a duel të bëj me të,
do kërkoj një shteg t’i shpëtoj
të ligut fat,
ku e lirë të ndjehem
e pa frikë të bërtas:

Ej !
Do luaj unë me ty tani

NJË PIKË LOT

Një pikë loti rrëshqiti
mbi faqen e vajzës,
një pikë,
veç një.

Në atë pikëz
një det i kripur dallgëzoi,
një burim alpin
rrodhi zhurmëshëm,
një gëzim pashë
veshur me vesë mëngjesi.

Një pikë loti rrëshqiti
në faqen trëndafil të vajzës
dhe …
foli ai me zemrën
me gërma lumturie.

Një pikë loti i përkëdheli
faqen e trëndafiltë vajzës
e,
ndjeva puhizën e lehtë
të përfshihej nga era zemërake,
që kapërthehej me krahë oktapodi.

Një pikë loti rrëshqiti
në faqen trëndafil të vajzës.
Pashë shpresën e mbjellë në të,
buzëqeshjen e ndrojtur
mes besimit e dyshimit.

Një pikë loti pashë …
Pashë kripën të thahej,
nata të çelte diellin,
gëzimi të përqafonte
lotin.

Një pikë loti, një pikë ....

Pashë veten.
Të pashë ty.
Pashë botën në një pikë lot.
Një det ndjenjash dallgëzonte -
loti përmbi botë.

MOS HIQ DORË

Je vyshkur, edhe pse moshën e lules ke;
ngjyrat t’janë zbehur pa ardh’ akoma
vjesht’ e viteve të tua.
Mundohesh të mbulosh me pudër
zhgënjimin,
dhimbjen,
lodhjen …

Ik nga ky ferr!

Trupi yt i bardhë, si skulpturë e ngrirë,
ndanë semaforëve të kuq,
ndalojnë e ndalojne pa pushim
të babziturit e skulpurës tënde.
Dhe sa të tjerë do të presësh?!
Dhe sa të tjerë do të vijnë?!

Ik nga ky ferr!

Trotuaret mat me hapa, tutje - tëhu,
dhe nata e i ftohti,
semaforët dhe i nxehti,
janë miqtë e tu.

Bëj mik vetveten!
Ik nga ky ferr!

Paratë t’i hodhën ndër këmbë
e pështynë mbi ty dhe mbi to,
bënë ç’deshën me ty,
qenie e brishtë.
Vallë u lumturove që munde të blije
peliçen e shtrenjtë?
Do mundet dot ta mbulojë ajo
trupin tënd të lodhur?
Do munden paratë të ujisin
shpirtin tënd të tharë për dashuri?

Largoju ferrit!

Përqeshi trotuaret,
semaforët,
dhe ndërto një kopsht
me djersën tënde.
Mbill një jetë e re.
Është gjithmonë e mundur.
Duhet!

Mos hiq dorë!